Η ανακάλυψη του φωνογράφου από τον Thomas Edison το 1877 εξέπληξε τον κόσμο. Για πρώτη φορά εγγεγραμμένοι ήχοι μπορούσα ννα ξαναπαιχθούν στα σπίτια των ανθρώπων .
Ο φωνογράφος, είναι μια από τις πρώιμες συσκευές για την εγγραφή και αναπαραγωγή ήχου. Κατασκευάστηκε από τον Αμερικανό Τόμας Άλβα Έντισον (Thomas A. Edison 1847 – 1931) το 1877. Χρησιμοποιούσε μια βελόνα για να καταγράφει τον
ήχο σε έναν κύλινδρο με αυλάκια, επικαλυμμένο με αλουμινόχαρτο, ο οποίος περιστρεφόταν με σταθερή ταχύτητα.
Η ιδέα της εγγραφής ήχου με παρόμοιο τρόπο υπήρχε από τουλάχιστον μισό αιώνα πριν, αλλά ο Έντισον με την κατασκευή του της έδωσε σάρκα και οστά.
Χρονολόγιο
Το 1857 ο Γάλλος Leon Scott δημιουργεί τον φωνοαυτογράφο (phonautographe), που μετέτρεπε μία κυμαινόμενη πίεση αέρα σε ένα ορατό ίχνος πάνω σε έναν "καπνισμένο" κύλινδρο με τη χρήση μίας γραφίδας προσαρτημένης σε μία μεμβράνη. Η καταγραφή αυτή του ήχου δεν μπορούσε να αναπαραχθεί
Τον Απρίλιο του 1877 ο
Γάλλος, Charles Cros, ποιητής και εφευρέτης της έγχρωμης φωτογραφικής
επεξεργασίας, πρότεινε τη βελτίωση της μεθόδου του Scott με φωτοτύπιση
(photoengraving) του ίχνους πάνω στο μέταλλο, με την πιθανότητα της
ανίχνευσης του μοντέλου με αποτέλεσμα την αναπαραγωγή του αρχικού ήχου
Τον Ιούλιο του ίδιου έτους ο Thomas Alva Edison1 ανακάλυψε
μία μέθοδο ηχογράφησης και αναπαραγωγής ήχου ακολουθώντας διαφορετική
μέθοδο από αυτή του Scott και του Cros. Έκανε αίτηση για ευρεσιτεχνία
στη Βρετανία και στις 24 Δεκεμβρίου έκανε αντίστοιχη αίτηση στις ΗΠΑ
Το 1884 ο Emile Berliner1 ηχογράφησε το "Πάτερ Ημών" σε έναν κύλινδρο του Edison. Η πρωτότυπη ηχογράφηση διατηρείται στα γραφεία του BBC στο Λονδίνο
Το 1895 ο ζωγράφος Φράνσις Μπαρρώ (Francis Barraud) αποτυπώνει σε καμβά ένα σκύλο μπροστα σε ένα φωνόγραφο και ονομάζει το έργοτον πίνακα «dog looking at and listening to a phonograph»2
Το 1898 ο Δανός Valdemar Poulsen3 παρουσιάζει την μαγνητική εγγραφή και λαμβάνει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας
Το 1901 η αρχική μέθοδος της χάραξης μιας πλάκας με οξύ, αντικαθίσταται με τη χρήση στρώματος κεριού
1903 Οι πρώτοι δίσκοι 12 ιντσών κυκλοφορούν από τη Monarch
1904
Ο Fleming δημιουργεί τη διοδική θερμική βαλβίδα και αργότερα ο Lee de
Forest την τριοδική. Η ηλεκτρική ηχογράφηση ήταν πλέον εφικτή
1906
Το γραμμόφωνο Victrola της εταιρίας Victor κάνει την εμφάνισή του. Η
επιτυχία του ήταν τέτοια που το όνομα Victrola περιέγραφε από τότε όλα
τα γραμμόφωνα
1913 Η Decca παρουσιάζει το φορητό γραμμόφωνο
1919 - Η ηλεκτρική ηχογράφηση βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο
- Η Garrard Engineering, θυγατρική της British Crown Jewellers κατασκεύασε μηχανισμούς ακριβείας για γραμμόφωνα
Το 1931 ο Alan Dower Blumlein (EMI) παίρνει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την
τεχνική στερεοφωνικής ηχογράφησης που έθεσε τις βάσεις για τις
σύγχρονες τεχνικές
1934 Η εταιρία BASF κατασκεύασε 50.000 μέτρα μαγνητικής ταινίας για πειράματα μεγάλης κλίμακας από την AEG
1935 Η εταιρία AEG-Telefunken έκανε την πρώτη δημόσια επίδειξη ενός μαγνητοφώνου, του "Magnetophon" στην έκθεση του Βερολίνου
Το 1936 οι μηχανικοί της BASF, χρησιμοποιώντας ένα "Magnetophone"
ηχογράφησαν τη Συμφωνία Νο 39 του Μότσαρτ από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα
του Λονδίνου σε διεύθυνση του Sir Thomas Beecham. Ηταν η πρώτη
ηχογράφηση συμφωνικής ορχήστρας, η οποία υπάρχει ακόμα και μάλιστα έχει
απρόσμενα καλή ποιότητα ήχου
1948 Η βιομηχανία πετρελαίου
παρουσίασε ένα πλαστικό πολλαπλής χρήσης, το πολυβινυλοχλωρίδιο (PVC),
κατάλληλο για μαγνητικές ταινίες και δίσκους με χαμηλό ηχητικό θόρυβο.
Το PVC κατέστησε δυνατή τη δημιουργία δίσκων με στενό αυλάκι με
δυνατότητες πολύ υψηλότερες από τους δίσκους "μεγάλης διάρκειας" των 20
λεπτών ανά πλευρά που είχε δημιουργήσει ο Edison από το 1926
1956 Οι στερεοφωνικοί δίσκοι εμφανίζονται και πωλούνται παράλληλα με τους μονοφωνικούς.
1963 H Philips παρουσιάζει την κασέτα μουσικής στην έκθεση του Βερολίνου
1965 Οι ηχογραφημένες κασέτες κυκλοφορούν. Απλές στη χρήση και πολύ
δημοφιλείς τα επόμενα χρόνια, κατάφεραν τη πρώτη χρονιά να πουλήσουν
μόνο 9000 αντίτυπα. Παράλληλα εμφανίζεται και η ευρείας χρήσης σε
αυτοκίνητα κασέτα 8-track που είχε το πλεονέκτημα να παίζει ατέρμονα
Το 1966 ο Dr Ray Dolby παρουσιάζει το Dolby Noise Reduction System, ένα
σύστημα μείωση του "θορύβου" στις ηχογραφήσεις που επικράτησε παγκόσμια
1971 Δίσκοι με ήχο τεσσάρων καναλιών (Quadrophonic) εμφανίζονται στην
αγορά αλλά το κοινό δεν ενθουσιάζεται λόγω της σύγχυσης που επικρατεί σε
σχέση με τη συμβατότητα των μηχανημάτων και του οικονομικού κλίματος
Το 1975 επειδή η διαδικασία ηχογράφησης είχε γίνει τόσο περίπλοκη, τα στούντιο άρχισαν να χρησιμοποιούν ηλεκτρονικούς υπολογιστές
Το 1978 γίνεται η πρώτη ανακοίνωση του Compact Disc από την εταιρία Philips
1979 Η Sony παρουσιάζει το κασετόφωνο Woundabout που αργότερα
μετονομάστηκε σε walkman. Τα προσόντα του ήταν τα μικρά ακουστικά που
απέδιδαν καλή ποιότητα ήχου με χαμηλό σήμα από τον ενισχυτή, και η καλή
απόδοση από τις μπαταρίες που το λειτουργούσαν. Με αρχική τιμή 200
δολάρια δεν θεωρήθηκε προϊόν με μαζική εμπορική αξία
1981- Το
Walkman II κάνει την εμφάνισή του. Μικρότερο κατά 25% και με 50%
λιγότερα κινούμενα μέρη. Η τιμή μειώνεται αισθητά και γίνεται το ένα από
τα πιο επιτυχημένα μουσικά προϊόντα της μεταπολεμικής περιόδου
-
Ένα καλωδιακό κανάλι, το MTV, αρχίζει να μεταδίδει video clips. Τα
επόμενα χρόνια τα μουσικά video έγιναν απαραίτητα στην προώθηση των
τραγουδιών
- Η Philips παρουσιάζει το σύστημα CD στη μουσική
βιομηχανία. Σε συνεργασία με τη Sony παράγουν ένα ψηφιακό δίσκο για
εμπορική χρήση
1983 Το CD κάνει την πρώτη του επίσημη εμφάνισή
στην Αγγλία την 1η Μαρτίου. Θεωρήθηκε η μεγαλύτερη καινοτομία στη
δισκογραφία μετά το δίσκο βινυλίου
1989 Η Sony παρουσιάζει στις
ΗΠΑ το DAT, που ακολουθεί τη λογική της κασέτας αλλά έχει μικρότερο
μέγεθος. Μετά από πιέσεις των δισκογραφικών εταιριών, οι εταιρίες
παραγωγής μηχανημάτων DAT εφαρμόζουν το SCMS (Serial Copy Management
System) για να αποφευχθεί η ψηφιακή αντιγραφή
1991 Η Philips
παρουσιάζει το Compact Disc Interactive (CD-I). Βασίζεται στο CD-ROM
αλλά έχει τη δυνατότητα αναπαραγωγής CD ήχου, ταινιών, παιχνιδιών, κ.α.
1992 Η Philips παρουσιάζει το DCC (Digital Compact Cassette), που είναι
συμβατό με τη μαγνητική κασέτα και έχει το ίδιο μέγεθος, ενώ τα νέα
κασετόφωνα δέχονται και τους δύο τύπους. Μη μπορώντας να έρθει σε
συμφωνία με τη Philips η Sony δημιουργεί το MiniDisc (MD) που συνδυάζει
την ποιότητα του CD με την ευχρηστία της κασέτας
1993 Παρά την εμφάνιση των DCC και MD, το CD παραμένει το κυρίαρχο μέσο
1996 Το πρώτο DVD (Digital Versatile Disc) έκανε την εμφάνισή του στο Consumers Electronic Show του Λας Βέγκας
1998- Διάδοση της χρήσης του MP3
- Τα υδατογραφήματα αρχίζουν να χρησιμοποιούνται στη μουσική
Σημειώσεις - Ιστορία
1 Αρχή λειτουργίας Στο φωνογράφο, η βελόνα που κατέγραφε τον ήχο ήταν συνδεδεμένη με ένα είδος φωναγωγού με τρόπο ώστε να λαμβάνει μηχανικά της δονήσεις που προκαλούσε ο ήχος που περνούσε μέσα σ' αυτόν. Η βελόνα παλλόταν κάθετα προς την επιφάνεια του κυλίνδρου και διαμόρφωνε το αλουμινόχαρτο δημιουργώντας "κορφές και κοιλίες". Ο κύλινδρος περιστρεφόταν με το χέρι, με την βοήθεια μιας μανιβέλας, που ήταν προσαρμοσμένη στον άξονά του. Αργότερα ο Έντισον αντί για κυλίνδρους επικαλυμμένους με αλουμινόχαρτο άρχισε να χρησιμοποιεί κέρινους κυλίνδρους στις συσκευές του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την δυνατότητα διαγραφής μιας ηχογράφησης, αφαιρώντας την επιφάνεια του κέρινου κυλίνδρου με την χρήση αιχμηρής λεπίδας
Με βάση αυτή την πρώτη συσκευή, ο Γερμανός Emil Berliner (1851-1929), επινόησε δέκα χρόνια αργότερα μια άλλη συσκευή, το γραμμόφωνο (Gramophone), το οποίο, αντί για κέρινο κύλινδρο χρησιμοποιούσε μια κυκλική πλάκα (δίσκο) από μίγμα γομαλάκας (shellac) για να καταγράφει τον ήχο.
2 Francis Barraud 
Πλάκα ή δίσκος
Ο δίσκος, ή πλάκα,όπως συνήθιζαν να την αποκαλούν, του Berliner, αρχικά με διάμετρο 12 cm που γύρναγε με 150 στροφές ανά λεπτό, πήρε σταδιακά τη μορφή που γνωρίζουμε μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα ως δίσκο βινυλίου. Το έτος 1901 κατασκευάστηκαν για πρώτη φορά δίσκοι με διάμετρο 10" (~25 cm).
Μέχρι τότε, οι δίσκοι ήταν μονόπλευροι και από την άλλη πλευρά
είχαν διαφημιστικές ετικέτες, περίπου όπως είναι σήμερα τα CD και DVD.
To 1904 παρουσίασε η γερμανική εταιρία Odeon τον πρώτο δίσκο διπλής όψης
με διαμέτρους 25 και 30 cm και διάρκεια μέχρι 5,5 λεπτά.
Αν και τελικά επεβίωσε ακριβώς αυτή η μορφή ηχητικής αποθήκευσης και διατηρήθηκε μέχρι που άρχισε να αντικαθίσταται από τον οπτικό δίσκο (σύμπυκνος δίσκος, compact disk, CD), η ηχητική ποιότητα των δίσκων του Μπερλίνερ ήταν για μερικές δεκαετίες πολύ κατώτερη από αυτή των κυλίνδρων κεριού του Έντισον.
Με τη βελτίωση των ηλεκτρικών κινητήρων και την εισαγωγή του ηλεκτρονικού ενισχυτή, το γραμμόφωνο αντικαταστάθηκε σταδιακά από το ηλεκτρικό γραμμόφωνο που πήρε στην καθημερινή γλώσσα το όνομα pickup (=μαζεύω, συλλέγω, πικάπ). Εν τω μεταξύ είχαν αξιοποιηθεί ο ηλεκτρονικός ενισχυτής λυχνιών και οι μικροί ηλεκτρικοί κινητήρες, με τους οποίος πήρε πλέον το γραμμόφωνο και ο ήχος του σημαντικά ανώτερη ποιότητα. Μερικές φορές χρησιμοποιείται και ο όρος ηλεκτρόφωνο, ο οποίος όμως χαρακτήριζε στις αρχές του 20ου αιώνα την τηλεφωνική μετάδοση ειδήσεων και γι' αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε ευρέως για τις ηλεκτρικές συσκευές αναπαραγωγής ήχου· ο όρος αυτός χρησιμοποιείται στην Ελλάδα για το μηχανισμό που είναι γνωστός και σαν τζουκ μποξ.
Βινύλιο
Στις 21 Ιουνίου 1948 η Columbia Records ακουμπά την βελόνα στον πρώτο δίσκο βινυλίου για γραμμόφωνο, σηματοδοτώντας μια επανάσταση στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Το βινύλιο κυριάρχησε για δεκαετίες στις δισκοθήκες των απανταχού μουσικόφιλων ενώ εξακολουθεί να κατέχει περίοπτη θέση ακόμα και σήμερα στις μουσικές βιβλιοθήκες, παρά τον εκτοπισμό του στο εμπόριο από τα άλλα μέσα που ακολούθησαν.
Το 1948, το βινύλιο θα καθιερωθεί ως το κύριο μέσο κατασκευής των μουσικών δίσκων. 
Την ίδια περίοδο ο δίσκος 33 στροφών εμφανίστηκε στην αγορά για λογαριασμό της εταιρίας CBS. Στα χρόνια που ακολούθησαν και με τις τεχνολογίες που τα συνόδευσαν αρκετά μουσικά κομμάτια των 78 στροφών επανακυκλοφόρησαν σε σχετικές συλλογές. Μία νέα, high fidelity εποχή θα ξεκινήσει για τους λάτρεις της μουσικής και η μουσική βιομηχανία θα γυρίσει μία ακόμη σελίδα.
Οι δίσκοι βινυλίου 45 και 33 στροφών, έφεραν μία πραγματική επανάσταση στη μουσική βιομηχανία, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1950. Μια πραγματική έκρηξη της εμπορικής εκμετάλλευσης του βινυλίου ώθησε σε εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων βινυλίου για όλα τα χρόνια που ακολούθησαν, μέχρι τη σταδιακή περιθωριοποίησή τους με την έλευση της ψηφιακής εποχής στον ήχο. Όμως, στην πράξη η παραγωγή δίσκων βινύλιο δε σταμάτησε ποτέ.
Οι κασέττες
Η εγγραφή ηχητικών σημάτων2 σε μαγνητοταινίες στις ηχογραφήσεις των πρωτοτύπων μουσικών έργων ξεκινά από το 1945 και μετά. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 η Philips παρουσίασε πρώτη την μικρή γνωστή πλέον κασέττα (Compact Cassette) ως μέσο επαγγελματικής υπαγόρευσης, μαζί με το αντίστοιχο κασετόφωνο. Αφού ανταγωνίστηκε αρκετά χρόνια τις κασέτες του τύπου 8-track, η τεχνολογία αυτή κατά τη δεκαετία του ΄80 κατέκλυσε κάθε σπίτι και αυτοκίνητο ξεπερνώντας κατά πολύ τις προβλέψεις των κατασκευαστών της. Τα πλεονεκτήματα ήταν το μικρό και συμπαγές μέγεθος, η εύκολη ηχογράφηση/αναπαραγωγή και η εύκολη αντιγραφή, από καταγεγραμμένο σε άλλα μέσα, ηχητικό σήμα. Σημαντική ώθηση στη δημοφιλία της έδωσε και η εμφάνιση του Walkman το 1979.
Η τεχνολογία της κασέττας επέτρεψε την πρώτη άνθιση των παράνομων ηχογραφήσεων, δηλαδή την "μουσική πειρατεία" μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ΄90, φαινόμενο που αντιμετωπίστηκε από τη μουσική βιομηχανία με το σύνθημα Home taping kills music (Το γράψιμο κασετών στο σπίτι σκοτώνει τη μουσική). Η κασέττα χρησιμοποιήθηκε επίσης, ως μέσο αποθήκευσης προγραμμάτων και αρχείων στους πρώτους οικιακούς υπολογιστές, όπως ο Sinclair ZX Spectrum. Οι κασέτες εξελίχθηκαν, πριν αντιμετωπίσουν την οριστική παρακμή, με νέα μοντέλα με καλύτερη ποιότητα ήχου, μεγαλύτερη διάρκεια και πιο στιβαρή κατασκευή με αποκορύφωμα τον τύπο DAT.
Η κασέττα είναι μαγνητικό μέσο αποθήκευσης και αποτελείται από μια πλαστική θήκη μικρών διαστάσεων, μέσα στην οποία βρίσκεται μαγνητική ταινία στην οποία εγγράφονται κυρίως ηχητικές πληροφορίες και δευτερευόντως/μεταγενέστερα (πρακτική που πλέον έχει ξεπεραστεί) αρχεία υπολογιστών. Η κασέττα είναι σχεδιασμένη να λειτουργεί με τύλιγμα/ξετύλιγμα της μαγνητικής ταινίας σε μικρές ενσωματωμένες μπομπίνες και να τοποθετείται σε ειδική ηλεκτρονική συσκευή, με κεφαλή ανάγνωσης, που καλείται κασετόφωνο. Παρότι ο όρος κασέττα μπορεί να αναφέρεται σε διάφορες μορφές μαγνητικών μέσων αποθήκευσης που περικλείονται σε σκληρό περίβλημα, στα Ελληνικά με τον όρο αυτό συνήθως εννοούμε το μέσο που ακολουθεί τις προδιαγραφές (διαστάσεις περιβλήματος, πάχος ταινίας κλπ) του προτύπου Compact Cassette (συμπαγής κασέττα), υλοποιήσεις του οποίου φαίνονται στην εικόνα στα δεξιά.
Οι δίσκοι CD
Ο συμπαγής δίσκος CD, Compact Disc ή σι-ντι, είναι ένας οπτικός δίσκος που χρησιμοποιείται για αποθήκευση ψηφιακών δεδομένων ή για αποθήκευση ψηφιακού ήχου.
Για πρώτη φορά το 1980, η Philips και Sony παρουσίασαν αυτό το μέσο ως αποτέλεσμα σχετικής συνεργασίας. Το CD είναι διαθέσιμο στην αγορά από τα τέλη του 1982 και παραμένει ως το επίσημο μέσο για τις εμπορικές μουσικές καταγραφές έως σήμερα.
Οι προδιαγραφές των συμπαγών δίσκων διαμορφώνονται σε διεθνώς καθιερωμένα πρότυπα που διατυπώνονται από τον Διεθνή Οργανισμό Προτύπων (ISO). 
Ο δίσκος Blu-Ray,επίσης γνωστός και ως BD, είναι οπτικός δίσκος υψηλής πυκνότητας για την αποθήκευση ψηφιακών πληροφοριών, συμπεριλαμβανομένου υψηλής ευκρίνειας βίντεο. To όνομα του προέρχεται από το μπλε-ιώδες λέιζερ που χρησιμοποιείται για να διαβάσει και να γράψει αυτόν τον
τύπο οπτικού δίσκου.
Λόγω του πιο σύντομου μήκους κύματός του (405 NM), μπορούν να αποθηκευτούν περισσότερα στοιχεία σε έναν δίσκο Βlu-ray απ' ό,τι στο πρότυπο του DVD, το οποίο χρησιμοποιεί κόκκινο λέιζερ (650 NM). Ένας μονής στρώσης δίσκος Βlu-ray μπορεί να αποθηκεύσει 25 gigabytes (GB), πάνω από πέντε φορές την ικανότητα αποθήκευσης ενός μονής στρώσης DVD που ανέρχεται στα 4,7 GB. Ένας δίσκος Βlu-ray διπλής στρώσης μπορεί να αποθηκεύσει 50 GB, σχεδόν έξι φορές την ικανότητα ενός DVD διπλής στρώσης που ανέρχεται στα 8,5 GB.
Το Βlu-Ray αναπτύχθηκε από την Ένωση Δίσκου Βlu-Ray (αγγλικά: Blu-Ray Disc Association), μια ομάδα από επιχειρήσεις που αντιπροσωπεύουν τα ηλεκτρονικά είδη ευρείας κατανάλωσης, το υλικό υπολογιστών, και την παραγωγή ταινιών. Τα πρότυπα καλύπτονται από διάφορα διπλώματα ευρεσιτεχνίας που ανήκουν στις διάφορες επιχειρήσεις. Τον Μάρτιο του 2007, δεν είχε οριστικοποιηθεί ακόμα μια κοινή συμφωνία χορήγησης αδειών για όλα τα σχετικά διπλώματα ευρεσιτεχνίας. Μέχρι τις 20 Σεπτεμβρίου 2008, είχαν κυκλοφορήσει στην αγορά των Ηνωμένων Πολιτειών περισσότεροι από 850 τίτλοι ταινιών σε δίσκο Βlu-Ray και περισσότεροι από 500 τίτλοι στην Ιαπωνική αγορά. Τα πρότυπο Βlu-Ray επικράτησε τελικά στον εμπορικό πόλεμο με αντίπαλο τον τύπο οπτικού δίσκου HD-DVD, καθώς η εταιρεία Toshiba που ήταν ο κύριος υποστηρικτής του δεύτερου, ανακοίνωσε στις 19 Φεβρουαρίου 2008 ότι σταματά την ανάπτυξη, κατασκευή και πώληση συσκευών HD-DVD. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να την ακολουθήσουν σύντομα σχεδόν όλες οι υπόλοιπες εταιρείες που υποστήριζαν τον συγκεκριμένο τύπο.
Τεχνολογία
Οι δίσκοι CD, αυτοί που έρχονται στα χέρια μας και είναι εργοστασιακά γραμμένοι, αποτελούνται, κατά σειρά, από ένα διάφανο πολυκαρμπονικό υλικό, το οποίο διαπερνάει η ακτίνα laser, από μία επίστρωση αλουμινίου (όπου είναι ειδικά διαμορφωμένη και περιέχει τα δεδομένα μας). Aπό αυτή λοιπόν την επίστρωση, η ακτίνα laser διαβάζει τα δεδομένα μας. Επίσης, αποτελείται από μία στρώση ακριλικού υλικού και μία στρώσει από ειδικό πλαστικό που αποτελεί την ετικέτα, η οποία προστατεύει το cd και εκεί εγγράφουμε χειροκίνητα πληροφορίες για το περιεχόμενο του cd.
Τα δεδομένα, όπως προαναφέραμε, είναι γραμμένα στην αλουμινένια επίστρωση,cdrom σε ψηφιακή μορφή(δηλαδή 0 και 1), σε μορφή σπιράλ και ξεκινάνε από μέσα προς τα έξω. Αυτό το σπιράλ είναι τόσο πυκνό, που αν το ξετυλίξουμε, θα καλύψουμε απόσταση 5 χιλιομέτρων!
Στην αλουμινένια λοιπόν επιφάνεια που είναι σε μορφή σπιράλ, υπάρχουν προεξοχές και εσοχές. Μία προεξοχή είναι το δυαδικό 1 και μία εσοχή αποτελεί το δυαδικό 0.
Το έτος 1877, ο Έντισον κατέθεσε αίτηση για απόκτηση τίτλου
ευρεσιτεχνίας, με θέμα μία συσκευή, την οποία ονόμασε φωνογράφο
(phonograph) και ήταν ο πρόδρομος του μεταγενέστερου γραμμοφώνουτου
Berlinger.
Η συσκευή αυτή λειτουργούσε με ένα ξύλινο κύλινδρο που περιστρεφόταν χειρονακτικά με μανιβέλα και ο οποίος ήταν καλυμμένος με ένα λεπτό φύλλο κασσιτέρου (Staniol). Μία μεταλλική βελόνα ήταν σταθερά συνδεμένη με μια μεμβράνη, η οποία πραγματοποιούσε ταλαντώσεις λόγω ηχητικών κυμάτων, με αποτέλεσμα η βελόνα να δημιουργεί βαθουλώματα στο φύλλο κασσιτέρου, άλλοτε μεγαλύτερα και άλλοτε μικρότερα, ανάλογα με την ένταση του ήχου. Ένας μηχανικός οδηγός μετακινούσε τη βελόνα αξονικά στον κύλινδρο, ώστε τελικά προέκυπτε ένα σπειροειδές αυλάκι. Όταν γύριζε ο κύλινδρος και πέρναγε η βελόνα πάνω από τη χαραγμένη επιφάνεια, προκαλούσαν τα βαθουλώματα ταλαντώσεις στη μεμβράνη, οι οποίες μετατρέπονταν σε ηχητικά κύματα.
Όπως περιγράφουν άρθρα εφημερίδων της εποχής, η απόδοση της συσκευής του Έντισον ήταν περίπου «άθλια», αλλά ο φωνογράφος αυτός, τον οποίο ο εφευρέτης του ονόμαζε μηχανή, έκανε τεράστια εντύπωση. Όταν όμως δοκίμαζε ο κόσμος την ποιότητα ήχου, εξανεμιζόταν ο ενθουσιασμός και θεωρούσε τη συσκευή ένα ακριβό παιχνίδι. Η τοποθέτηση του φύλλου κασσιτέρου ήταν περίπλοκη και η αντοχή του σε πολλαπλή χρήση περιορισμένη.
Το έτος 1881 ο εφευρέτης του τηλεφώνου Bell προσπάθησε, να βελτιώσει το φωνογράφο του Έντισον. Για το σκοπό αυτό κάλυψε τον ξύλινο κύλινδρο με κερί, πάνω στο οποίο θα χαρασσόταν το αυλάκι του ήχου. Η προσπάθεια αυτή έδωσε καλύτερα αποτελέσματα, κυρίως όμως δεν επέτρεπε την ηχογράφηση άσχετων θορύβων, όπως στη κατασκευή του Έντισον.
Το 1886 δήλωσε για ευρεσιτεχνία μια όμοια κατασκευή με επίστρωση κεριού στο κύλινδρο ο Charles Sumner Tainter (Ταίιντερ, 1854-1940) και το ονόμασε γραφόφωνο (graphophone). Εναντίον του Ταίιντερ κινήθηκε δικαστικά ο Έντισον, θεωρώντας ότι επρόκειτο για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας.
Το 1888 αντικατέστησε ο ίδιος ο Έντισον το φύλλο κασσιτέρου με στρώμα σκληρού κεριού και τοποθέτησε στη συσκευή ένα μηχανικό κινητήρα με βαρύδι. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε ένας μηχανικός κινητήρας με ελατήριο και μανιβέλα για κούρδισμα και στη συνέχεια, σε μερικά μοντέλα, ένας ηλεκτρικός κινητήρας, αν και οι ηλεκτρικοί κινητήρες ήταν εκείνη την εποχή και για αρκετές δεκαετίες ακόμα ογκώδεις και ακριβοί. Για την ενίσχυση του ήχου χρησιμοποίησε ο Έντισον το χαρακτηριστικό χωνί που βλέπουμε σε εικόνες και φωτογραφίες του φωνογράφου. Οι κύλινδροι του Έντισον περιείχαν μουσική ή ομιλία διάρκειας περίπου 2 λεπτών.
Η νέα αυτή κατασκευή του Έντισον είχε εμπορική επιτυχία, γιατί προσφερόταν για ιδιωτική καταγραφή της φωνής. Για τη μαζική παραγωγή κυλίνδρων με σύντομες μελωδίες της εποχής η εργασία ήταν όμως πολύ κοπιαστική, γιατί έπρεπε η ορχήστρα ή ο τραγουδιστής να επαναλαμβάνουν με μεγάλη ένταση την εκτέλεση του κομματιού μπροστά σε 7-8 φωνογράφους, οι οποίοι παρήγαγαν από ένα κύλινδρο. Μόλις το 1903 κατασκεύασε ο ίδιος ο Έντισον μια μηχανή, η οποία ήταν σε θέση να αντιγράφει έναν αρχικό κύλινδρο.
Το 1886 ο Emile Berliner, Αμερικάνος από το Ανόβερο της Γερμανίας, αντικαθιστά το «αυλάκι ήχου» του Έντισον, με μία επίπεδη πλάκα όπου, μετά από διάφορες βελτιώσεις, μία ελικοειδής διαδρομή σχημάτιζε ένα συνολικό αυλάκι σε όλη την επιφάνεια της πλάκας και η βελόνα έκανε ταλαντώσεις, εγκαρσίως στην κίνηση. Ενώ δηλαδή η κεφαλή της συσκευής του Έντισον εκτελούσε κινήσεις πάνω-κάτω για να ανιχνεύσει τα βαθουλώματα της επιφάνειας, στη συσκευή του Berliner έπαιζαν ρόλο τα τοιχώματα του αυλακιού και η βελόνα πραγματοποιούσε κινήσεις δεξιά-αριστερά.
Έτσι, ξεπέρασε ο Berliner και τον κίνδυνο, να συρθεί ενώπιον δικαστηρίων για καταπάτηση ευρεσιτεχνιών του Έντισον. Ο Berliner δήλωσε τη συσκευή του για ευρεσιτεχνία και την ονόμασε γραμμόφωνο (grammophone). Αυτή η μέθοδος είχε δοκιμαστεί ήδη από τον Έντισον και από τον Μπελ, αλλά δεν κρίθηκε αξιοποιήσιμη. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 συγχωνεύτηκαν από τις εταιρίες που τις εκμεταλλεύονταν οι ευρεσιτεχνίες του Έντισον και του Μπερλίνερ και έτσι προέκυψε η τεχνολογία των στερεοφωνικών δίσκων.
Η συσκευή αυτή λειτουργούσε με ένα ξύλινο κύλινδρο που περιστρεφόταν χειρονακτικά με μανιβέλα και ο οποίος ήταν καλυμμένος με ένα λεπτό φύλλο κασσιτέρου (Staniol). Μία μεταλλική βελόνα ήταν σταθερά συνδεμένη με μια μεμβράνη, η οποία πραγματοποιούσε ταλαντώσεις λόγω ηχητικών κυμάτων, με αποτέλεσμα η βελόνα να δημιουργεί βαθουλώματα στο φύλλο κασσιτέρου, άλλοτε μεγαλύτερα και άλλοτε μικρότερα, ανάλογα με την ένταση του ήχου. Ένας μηχανικός οδηγός μετακινούσε τη βελόνα αξονικά στον κύλινδρο, ώστε τελικά προέκυπτε ένα σπειροειδές αυλάκι. Όταν γύριζε ο κύλινδρος και πέρναγε η βελόνα πάνω από τη χαραγμένη επιφάνεια, προκαλούσαν τα βαθουλώματα ταλαντώσεις στη μεμβράνη, οι οποίες μετατρέπονταν σε ηχητικά κύματα.
Όπως περιγράφουν άρθρα εφημερίδων της εποχής, η απόδοση της συσκευής του Έντισον ήταν περίπου «άθλια», αλλά ο φωνογράφος αυτός, τον οποίο ο εφευρέτης του ονόμαζε μηχανή, έκανε τεράστια εντύπωση. Όταν όμως δοκίμαζε ο κόσμος την ποιότητα ήχου, εξανεμιζόταν ο ενθουσιασμός και θεωρούσε τη συσκευή ένα ακριβό παιχνίδι. Η τοποθέτηση του φύλλου κασσιτέρου ήταν περίπλοκη και η αντοχή του σε πολλαπλή χρήση περιορισμένη.
Το έτος 1881 ο εφευρέτης του τηλεφώνου Bell προσπάθησε, να βελτιώσει το φωνογράφο του Έντισον. Για το σκοπό αυτό κάλυψε τον ξύλινο κύλινδρο με κερί, πάνω στο οποίο θα χαρασσόταν το αυλάκι του ήχου. Η προσπάθεια αυτή έδωσε καλύτερα αποτελέσματα, κυρίως όμως δεν επέτρεπε την ηχογράφηση άσχετων θορύβων, όπως στη κατασκευή του Έντισον.
Το 1886 δήλωσε για ευρεσιτεχνία μια όμοια κατασκευή με επίστρωση κεριού στο κύλινδρο ο Charles Sumner Tainter (Ταίιντερ, 1854-1940) και το ονόμασε γραφόφωνο (graphophone). Εναντίον του Ταίιντερ κινήθηκε δικαστικά ο Έντισον, θεωρώντας ότι επρόκειτο για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας.
Το 1888 αντικατέστησε ο ίδιος ο Έντισον το φύλλο κασσιτέρου με στρώμα σκληρού κεριού και τοποθέτησε στη συσκευή ένα μηχανικό κινητήρα με βαρύδι. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε ένας μηχανικός κινητήρας με ελατήριο και μανιβέλα για κούρδισμα και στη συνέχεια, σε μερικά μοντέλα, ένας ηλεκτρικός κινητήρας, αν και οι ηλεκτρικοί κινητήρες ήταν εκείνη την εποχή και για αρκετές δεκαετίες ακόμα ογκώδεις και ακριβοί. Για την ενίσχυση του ήχου χρησιμοποίησε ο Έντισον το χαρακτηριστικό χωνί που βλέπουμε σε εικόνες και φωτογραφίες του φωνογράφου. Οι κύλινδροι του Έντισον περιείχαν μουσική ή ομιλία διάρκειας περίπου 2 λεπτών.
Η νέα αυτή κατασκευή του Έντισον είχε εμπορική επιτυχία, γιατί προσφερόταν για ιδιωτική καταγραφή της φωνής. Για τη μαζική παραγωγή κυλίνδρων με σύντομες μελωδίες της εποχής η εργασία ήταν όμως πολύ κοπιαστική, γιατί έπρεπε η ορχήστρα ή ο τραγουδιστής να επαναλαμβάνουν με μεγάλη ένταση την εκτέλεση του κομματιού μπροστά σε 7-8 φωνογράφους, οι οποίοι παρήγαγαν από ένα κύλινδρο. Μόλις το 1903 κατασκεύασε ο ίδιος ο Έντισον μια μηχανή, η οποία ήταν σε θέση να αντιγράφει έναν αρχικό κύλινδρο.
Το 1886 ο Emile Berliner, Αμερικάνος από το Ανόβερο της Γερμανίας, αντικαθιστά το «αυλάκι ήχου» του Έντισον, με μία επίπεδη πλάκα όπου, μετά από διάφορες βελτιώσεις, μία ελικοειδής διαδρομή σχημάτιζε ένα συνολικό αυλάκι σε όλη την επιφάνεια της πλάκας και η βελόνα έκανε ταλαντώσεις, εγκαρσίως στην κίνηση. Ενώ δηλαδή η κεφαλή της συσκευής του Έντισον εκτελούσε κινήσεις πάνω-κάτω για να ανιχνεύσει τα βαθουλώματα της επιφάνειας, στη συσκευή του Berliner έπαιζαν ρόλο τα τοιχώματα του αυλακιού και η βελόνα πραγματοποιούσε κινήσεις δεξιά-αριστερά.
Έτσι, ξεπέρασε ο Berliner και τον κίνδυνο, να συρθεί ενώπιον δικαστηρίων για καταπάτηση ευρεσιτεχνιών του Έντισον. Ο Berliner δήλωσε τη συσκευή του για ευρεσιτεχνία και την ονόμασε γραμμόφωνο (grammophone). Αυτή η μέθοδος είχε δοκιμαστεί ήδη από τον Έντισον και από τον Μπελ, αλλά δεν κρίθηκε αξιοποιήσιμη. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 συγχωνεύτηκαν από τις εταιρίες που τις εκμεταλλεύονταν οι ευρεσιτεχνίες του Έντισον και του Μπερλίνερ και έτσι προέκυψε η τεχνολογία των στερεοφωνικών δίσκων.
Ο Φράνσις Μπαρρώ ήταν βρετανός ζωγράφος. Γεννήθηκε σε μια οικογένεια ζωγράφων το 1856 στην πόλη Liverpool, και πέθανε στις 29 Αυγούστου 1924 στο Kingston upon Thames.Ο πατέρας του ήταν ο ζωγράφος Henry Barraud και το επίθετό του δηλώνει την μακρινή προέλευσή του από την Γαλλία. Οι πρόγονοί του ήταν Ουγενότοι, δηλαδή Προτεστάντες που μετανάστευσαν εξ αιτίας των θρησκευτικών διαταραχών ή διώξεων, κατά το 1560.
Το 1887 ο ζωγράφος Φράνσις Μπαρρώ παίρνει στο σπίτι του, στο Λίβερπουλ το σκύλο του αδελφού του Μάρκ, που μόλις είχε πεθάνει. Ήταν ένα πρώην αδέσποτο στο Μπρίστολ, ένα τεριέ και ονομαζόταν Nipper. Στο σπίτι του είχε έναν φωνογράφο Edison-Bell, μοντέλο σπάνιου τύπου, που λειτουργούσε με ηλεκτρικό ρεύμα και στεγαζόταν σε ένα χαρακτηριστικό ξύλινο κουτί με στρογγυλεμένες γωνίες. Τον είχε δει και αγοράσει από το εργαστήριο του Hubert von Herkomer, που κατασκεύαζε μόνο για την αγορά του Ηνωμένου Βασιλείου.
Ο ζωγράφος παρατηρούσε συχνά τον Nipper που κοιτούσε τον φωνογράφο, ψάχνοντας μπερδεμένος να καταλάβει από πού ακουγόταν η φωνή. Αυτή η σκηνή πρέπει να είχε τυπωθεί ανεξίτηλα στον μυαλό του Βarraud, διότι τρία χρόνια μετά το θάνατο του σκύλου του, τον Σεπτέμβριο του 1895, άρχισε να την αποτυπώνει σε καμβά. Το έργο ολοκληρώθηκε στην αρχική του μορφή στις αρχές του 1899: Το θέμα απεικόνιζε τον Nipper να ακούει μπροστά από το χωνί του φωνογράφου. Αρχικά ονομάζει τον πίνακα «dog looking at and listening to a phonograph» (σκύλος που βλέπει και ακούει έναν φωνογράφο).Αργότερα τον μετονομάζει σε «Ηis master's voice.»
Στις αρχές του 1899, ο Francis Barraud υπέβαλε αίτηση για πνευματικά δικαιώματα του πρωτότυπου πίνακα χρησιμοποιώντας τον περιγραφικό τίτλο ''Σκύλος που κοιτάζει και ακούει έναν Φωνογράφο''. Προσπάθησε να πουλήσει το έργο σε οποιαδήποτε εταιρεία φωτογράφων κυλίνδρων, αλλά δεν τα κατάφερε.
Το 1887 ο ζωγράφος Φράνσις Μπαρρώ παίρνει στο σπίτι του, στο Λίβερπουλ το σκύλο του αδελφού του Μάρκ, που μόλις είχε πεθάνει. Ήταν ένα πρώην αδέσποτο στο Μπρίστολ, ένα τεριέ και ονομαζόταν Nipper. Στο σπίτι του είχε έναν φωνογράφο Edison-Bell, μοντέλο σπάνιου τύπου, που λειτουργούσε με ηλεκτρικό ρεύμα και στεγαζόταν σε ένα χαρακτηριστικό ξύλινο κουτί με στρογγυλεμένες γωνίες. Τον είχε δει και αγοράσει από το εργαστήριο του Hubert von Herkomer, που κατασκεύαζε μόνο για την αγορά του Ηνωμένου Βασιλείου.
Ο ζωγράφος παρατηρούσε συχνά τον Nipper που κοιτούσε τον φωνογράφο, ψάχνοντας μπερδεμένος να καταλάβει από πού ακουγόταν η φωνή. Αυτή η σκηνή πρέπει να είχε τυπωθεί ανεξίτηλα στον μυαλό του Βarraud, διότι τρία χρόνια μετά το θάνατο του σκύλου του, τον Σεπτέμβριο του 1895, άρχισε να την αποτυπώνει σε καμβά. Το έργο ολοκληρώθηκε στην αρχική του μορφή στις αρχές του 1899: Το θέμα απεικόνιζε τον Nipper να ακούει μπροστά από το χωνί του φωνογράφου. Αρχικά ονομάζει τον πίνακα «dog looking at and listening to a phonograph» (σκύλος που βλέπει και ακούει έναν φωνογράφο).Αργότερα τον μετονομάζει σε «Ηis master's voice.»
Στις αρχές του 1899, ο Francis Barraud υπέβαλε αίτηση για πνευματικά δικαιώματα του πρωτότυπου πίνακα χρησιμοποιώντας τον περιγραφικό τίτλο ''Σκύλος που κοιτάζει και ακούει έναν Φωνογράφο''. Προσπάθησε να πουλήσει το έργο σε οποιαδήποτε εταιρεία φωτογράφων κυλίνδρων, αλλά δεν τα κατάφερε.
Ένας φίλος του Barraud του είπε ότι το χωνί ήταν πολύ σκοτεινό και για να φαίνεται αληθινό, θα ήταν καλό να το διορθώσει για να μοιάζει σαν ορειχάλκινο. Ο Barraud κατάλαβε τη λογική του φίλου του και θεώρησε ότι ολόκληρη η ζωγραφική έπρεπε να γίνει πιο φωτεινή. Μίλησε με τον πρόεδρο της εταιρείας, William Barry Owen και ζήτησε δανεικό ένα χρυσαφί χωνί, για να το χρησιμοποιήσει ως μοντέλο.Ο Barraud έδειξε στον Owen τον πίνακα και τις αλλαγές που ήθελε να κάνει. Ο Owen, με τη σειρά του, χρειαζόταν ένα εμπορικό σήμα για την εταιρεία του, γνωρίζοντας πόσο σημαντικό είναι ένα καλό διακριτικό εμπορικό σήμα για την επιτυχία μιας επιχείρησης. Τον ρώτησε αν ο πίνακας ήταν προς πώληση και αν θα ήθελε να αλλάξει τον φωνογράφο με γραμμόφωνο. Αυτό, φυσικά, ήταν ακριβώς που ο Barraud ήλπιζε πάντα και απάντησε ότι ο πίνακας όντως ήταν προς πώληση και αμέσως άρχισε να δουλεύει την αναθεωρημένη εικόνα, όπως του ζητήθηκε, έχοντας εξασφαλίσει ένα γραμμόφωνο από την εταιρεία για να χρησιμοποιηθεί ως μοντέλο.
Όταν τελείωσε τον πίνακα, ο Barraud το πήγε στη Maiden Lane και περίμενε ανυπόμονα μια απάντηση.Όταν πήρε την επιστολή από τα γραφεία της Gramophone Company στις 15 Σεπτεμβρίου 1899, διάβασε ότι του πρόσφεραν 50 λίρες για τα δικαιώματα αναπαραγωγής και άλλες 50 για τα πνευματικά δικαιώματα του καλλιτέχνη. Εν ολίγοις, του πρόσφεραν 100 λίρες για το έργο, καθόλου ευκαταφρόνητο κακό ποσό για την εποχή εκείνη και ο Barraud δέχτηκε με χαρά και ευγνωμοσύνη. Η εταιρεία Gramophone ήταν πλέον ο νόμιμος ιδιοκτήτης του πίνακα.
Καθώς το εμπορικό σήμα κέρδισε τη δημοτικότητά του, ανατέθηκαν στον ζωγράφο αρκετά επιπλέον αντίγραφα για διάφορους εταιρικούς σκοπούς.
Ο Emile Berliner, ο εφευρέτης του Gramophone, είχε δει την εικόνα στο Λονδίνο και έβγαλε πνευματικά δικαιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Ιούλιο του 1900. Ο πίνακας υιοθετήθηκε ως εμπορικό σήμα από τον επιχειρηματικό εταίρο του Βερολίνου, Eldridge R. Johnson, της πρόσφατα σχηματισμένης Ενοποιημένης Ομιλίας Machine Company, η οποία αναδιοργανώθηκε ως εταιρεία Victor Talking Machine το 1901.
Emil Berliner
Thomas Edisom
Valdemar Poulsen
Πλάκα ή δίσκος
Ο δίσκος, ή πλάκα,όπως συνήθιζαν να την αποκαλούν, του Berliner, αρχικά με διάμετρο 12 cm που γύρναγε με 150 στροφές ανά λεπτό, πήρε σταδιακά τη μορφή που γνωρίζουμε μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα ως δίσκο βινυλίου. Το έτος 1901 κατασκευάστηκαν για πρώτη φορά δίσκοι με διάμετρο 10" (~25 cm).
Αν και τελικά επεβίωσε ακριβώς αυτή η μορφή ηχητικής αποθήκευσης και διατηρήθηκε μέχρι που άρχισε να αντικαθίσταται από τον οπτικό δίσκο (σύμπυκνος δίσκος, compact disk, CD), η ηχητική ποιότητα των δίσκων του Μπερλίνερ ήταν για μερικές δεκαετίες πολύ κατώτερη από αυτή των κυλίνδρων κεριού του Έντισον.
Με τη βελτίωση των ηλεκτρικών κινητήρων και την εισαγωγή του ηλεκτρονικού ενισχυτή, το γραμμόφωνο αντικαταστάθηκε σταδιακά από το ηλεκτρικό γραμμόφωνο που πήρε στην καθημερινή γλώσσα το όνομα pickup (=μαζεύω, συλλέγω, πικάπ). Εν τω μεταξύ είχαν αξιοποιηθεί ο ηλεκτρονικός ενισχυτής λυχνιών και οι μικροί ηλεκτρικοί κινητήρες, με τους οποίος πήρε πλέον το γραμμόφωνο και ο ήχος του σημαντικά ανώτερη ποιότητα. Μερικές φορές χρησιμοποιείται και ο όρος ηλεκτρόφωνο, ο οποίος όμως χαρακτήριζε στις αρχές του 20ου αιώνα την τηλεφωνική μετάδοση ειδήσεων και γι' αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε ευρέως για τις ηλεκτρικές συσκευές αναπαραγωγής ήχου· ο όρος αυτός χρησιμοποιείται στην Ελλάδα για το μηχανισμό που είναι γνωστός και σαν τζουκ μποξ.
Στις 21 Ιουνίου 1948 η Columbia Records ακουμπά την βελόνα στον πρώτο δίσκο βινυλίου για γραμμόφωνο, σηματοδοτώντας μια επανάσταση στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Το βινύλιο κυριάρχησε για δεκαετίες στις δισκοθήκες των απανταχού μουσικόφιλων ενώ εξακολουθεί να κατέχει περίοπτη θέση ακόμα και σήμερα στις μουσικές βιβλιοθήκες, παρά τον εκτοπισμό του στο εμπόριο από τα άλλα μέσα που ακολούθησαν.
Το 1948, το βινύλιο θα καθιερωθεί ως το κύριο μέσο κατασκευής των μουσικών δίσκων.
Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια η εταιρία Decca
θα φτιάξει δίσκους 78 στροφών από βινύλιο. Οι ανταγωνιστές της δε θα
ακολουθήσουν το παράδειγμά της. Θα φτιάξουν τους πρώτους δίσκους 45
στροφών από βινύλιο την ίδια περίοδο. Γεγονός το οποίο θα σημάνει
σταδιακά την κατάργηση των δίσκων γραμμοφώνου, με τις πωλήσεις να
μειώνονται τη δεκαετία του 1950 και τα τελευταία 78άρια να εκδίδονται
στις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Την ίδια περίοδο ο δίσκος 33 στροφών εμφανίστηκε στην αγορά για λογαριασμό της εταιρίας CBS. Στα χρόνια που ακολούθησαν και με τις τεχνολογίες που τα συνόδευσαν αρκετά μουσικά κομμάτια των 78 στροφών επανακυκλοφόρησαν σε σχετικές συλλογές. Μία νέα, high fidelity εποχή θα ξεκινήσει για τους λάτρεις της μουσικής και η μουσική βιομηχανία θα γυρίσει μία ακόμη σελίδα.
Οι δίσκοι βινυλίου 45 και 33 στροφών, έφεραν μία πραγματική επανάσταση στη μουσική βιομηχανία, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1950. Μια πραγματική έκρηξη της εμπορικής εκμετάλλευσης του βινυλίου ώθησε σε εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων βινυλίου για όλα τα χρόνια που ακολούθησαν, μέχρι τη σταδιακή περιθωριοποίησή τους με την έλευση της ψηφιακής εποχής στον ήχο. Όμως, στην πράξη η παραγωγή δίσκων βινύλιο δε σταμάτησε ποτέ.
Η εγγραφή ηχητικών σημάτων2 σε μαγνητοταινίες στις ηχογραφήσεις των πρωτοτύπων μουσικών έργων ξεκινά από το 1945 και μετά. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 η Philips παρουσίασε πρώτη την μικρή γνωστή πλέον κασέττα (Compact Cassette) ως μέσο επαγγελματικής υπαγόρευσης, μαζί με το αντίστοιχο κασετόφωνο. Αφού ανταγωνίστηκε αρκετά χρόνια τις κασέτες του τύπου 8-track, η τεχνολογία αυτή κατά τη δεκαετία του ΄80 κατέκλυσε κάθε σπίτι και αυτοκίνητο ξεπερνώντας κατά πολύ τις προβλέψεις των κατασκευαστών της. Τα πλεονεκτήματα ήταν το μικρό και συμπαγές μέγεθος, η εύκολη ηχογράφηση/αναπαραγωγή και η εύκολη αντιγραφή, από καταγεγραμμένο σε άλλα μέσα, ηχητικό σήμα. Σημαντική ώθηση στη δημοφιλία της έδωσε και η εμφάνιση του Walkman το 1979.
Η τεχνολογία της κασέττας επέτρεψε την πρώτη άνθιση των παράνομων ηχογραφήσεων, δηλαδή την "μουσική πειρατεία" μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ΄90, φαινόμενο που αντιμετωπίστηκε από τη μουσική βιομηχανία με το σύνθημα Home taping kills music (Το γράψιμο κασετών στο σπίτι σκοτώνει τη μουσική). Η κασέττα χρησιμοποιήθηκε επίσης, ως μέσο αποθήκευσης προγραμμάτων και αρχείων στους πρώτους οικιακούς υπολογιστές, όπως ο Sinclair ZX Spectrum. Οι κασέτες εξελίχθηκαν, πριν αντιμετωπίσουν την οριστική παρακμή, με νέα μοντέλα με καλύτερη ποιότητα ήχου, μεγαλύτερη διάρκεια και πιο στιβαρή κατασκευή με αποκορύφωμα τον τύπο DAT.
Η κασέττα είναι μαγνητικό μέσο αποθήκευσης και αποτελείται από μια πλαστική θήκη μικρών διαστάσεων, μέσα στην οποία βρίσκεται μαγνητική ταινία στην οποία εγγράφονται κυρίως ηχητικές πληροφορίες και δευτερευόντως/μεταγενέστερα (πρακτική που πλέον έχει ξεπεραστεί) αρχεία υπολογιστών. Η κασέττα είναι σχεδιασμένη να λειτουργεί με τύλιγμα/ξετύλιγμα της μαγνητικής ταινίας σε μικρές ενσωματωμένες μπομπίνες και να τοποθετείται σε ειδική ηλεκτρονική συσκευή, με κεφαλή ανάγνωσης, που καλείται κασετόφωνο. Παρότι ο όρος κασέττα μπορεί να αναφέρεται σε διάφορες μορφές μαγνητικών μέσων αποθήκευσης που περικλείονται σε σκληρό περίβλημα, στα Ελληνικά με τον όρο αυτό συνήθως εννοούμε το μέσο που ακολουθεί τις προδιαγραφές (διαστάσεις περιβλήματος, πάχος ταινίας κλπ) του προτύπου Compact Cassette (συμπαγής κασέττα), υλοποιήσεις του οποίου φαίνονται στην εικόνα στα δεξιά.
Ο συμπαγής δίσκος CD, Compact Disc ή σι-ντι, είναι ένας οπτικός δίσκος που χρησιμοποιείται για αποθήκευση ψηφιακών δεδομένων ή για αποθήκευση ψηφιακού ήχου.
Για πρώτη φορά το 1980, η Philips και Sony παρουσίασαν αυτό το μέσο ως αποτέλεσμα σχετικής συνεργασίας. Το CD είναι διαθέσιμο στην αγορά από τα τέλη του 1982 και παραμένει ως το επίσημο μέσο για τις εμπορικές μουσικές καταγραφές έως σήμερα.
Οι προδιαγραφές των συμπαγών δίσκων διαμορφώνονται σε διεθνώς καθιερωμένα πρότυπα που διατυπώνονται από τον Διεθνή Οργανισμό Προτύπων (ISO).
Η τεχνολογία του συμπαγούς δίσκου προσαρμόστηκε αργότερα για χρήση σε Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές ως συσκευή ανάγνωσης αρχείων, γνωστή ως CD-ROM όπου υπήρχε η δυνατότητα μίας μόνο ανάγνωσης και CD-R με δυνατότητα μιας μόνο εγγραφής/πολλών αναγνώσεων και CD-RW για πολλαπλές εγγραφές και αναγνώσεις.
Τα CD-ROM/CDR/CDRW ως συσκευές δεν παράγονται πλέον αφού έχουν αντικατασταθεί πλήρως από τα DVD ROM/DVDR+/- /DVDRW. Το CD και οι επεκτάσεις του είναι εξαιρετικά επιτυχείς: το 2004, οι ετήσιες παγκόσμιες πωλήσεις του CD-Audio, του CD-ROM και του CD-R έφθασαν στους 30 δισεκατομμύρια δίσκους.
Τα CD-ROM/CDR/CDRW ως συσκευές δεν παράγονται πλέον αφού έχουν αντικατασταθεί πλήρως από τα DVD ROM/DVDR+/- /DVDRW. Το CD και οι επεκτάσεις του είναι εξαιρετικά επιτυχείς: το 2004, οι ετήσιες παγκόσμιες πωλήσεις του CD-Audio, του CD-ROM και του CD-R έφθασαν στους 30 δισεκατομμύρια δίσκους.
Το μουσικό CD αποτελείται από μία ή περισσότερες στερεοφωνικές διαδρομές που αποθηκεύονται χρησιμοποιώντας τη 16-μπιτη κωδικοποίηση PCM σε ένα ρυθμό δειγματοληψίας 44,1 kHz ανά κανάλι. Με βάση την αρχική τους τυποποίηση οι συμπαγείς δίσκοι έχουν μια διάμετρο 12,0 εκατοστά, ενώ η δυνατότητα αποθήκευσης τους σε ασυμπίεστο ψηφιακό ήχο είναι 74 λεπτά (ενώ σήμερα έχει επεκταθεί στα 80 λεπτά). Η χωρητικότητα ενός συμπαγούς δίσκου φθάνει τα 800 Mbyte. Υπάρχουν επίσης και δισκάκια 8,0 εκατοστών, που αποθηκεύουν 18 - 24 λεπτά ψηφιακού ασυμπίεστου ήχου ή 155 - 210 MB στοιχείων και χρησιμοποιούνται συχνά σε CD single.
Η τεχνολογία του συμπαγούς δίσκου προσαρμόστηκε αργότερα για χρήση σε Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές ως συσκευή ανάγνωσης αρχείων, γνωστή ως CD-ROM όπου υπήρχε η δυνατότητα μίας μόνο ανάγνωσης και CD-R με δυνατότητα μιας μόνο εγγραφής/πολλών αναγνώσεων και CD-RW για πολλαπλές εγγραφές και αναγνώσεις. Τα CD-ROM/CDR/CDRW ως συσκευές δεν παράγονται πλέον αφού έχουν αντικατασταθεί πλήρως από τα DVD ROM/DVDR+/- /DVDRW. Το CD και οι επεκτάσεις του είναι εξαιρετικά επιτυχείς: το 2004, οι ετήσιες παγκόσμιες πωλήσεις του CD-Audio, του CD-ROM και του CD-R έφθασαν στους 30 δισεκατομμύρια δίσκους.
Mini Disc
Το Mini Disc player έκανε αρχικά το ντεμπούτο του το 1992. Η μορφή της συσκευής αλλά και οι τεχνικές της προδιαγραφές επέτρεπαν την εγγραφή μουσικών αρχείων σε ένα μικρό οπτικό δίσκο, μικρότερο και από το μέγεθος των συνήθη CD που κυκλοφορούν στην αγορά.
Η όλη ιδέα ήταν να κάνουν το format της συσκευής όσο το δυνατόν πιο εύχρηστο, που να επιτρέπει την εύκολη μεταφορά του, αλλά γεγονός είναι ότι ποτέ δεν αντεπεξήλθε στις προβλέψεις για την αγορά της Αμερικής. Η τιμολογιακή πολιτική της εταιρείας που ακολούθησε και η οποία δεν εφάρμοσε μικρότερες τιμές στο πέρασμα του χρόνου, θεωρείται μια αιτία των χαμηλών ποσοστών αποδοχής στην συγκεκριμένη αγορά. Η χώρα που το ΜIni Disc προσέλκυσε έντονα το ενδιαφέρον των καταναλωτών ήταν η Ιαπωνία.
Είναι περίεργο το γεγονός ότι η Sony κράτησε το συγκεκριμένο format για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα δεδομένου ότι δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί τα συνήθη CDs την δεκαετία του 1990 και προφανώς δεν είχε κάποια περαιτέρω ευκαιρία με την εμφάνιση της ψηφιακής μουσικής και το iPod το 2001. Το 2013 η Sony ανακοίνωσε τα σχέδιά της να σταματήσει την διάθεση στην αγορά του δημοφιλούς MiniDisc player, έπειτα από μια πορεία 21 χρόνων που διένυσε.
Αρχεία mp3
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μία νέα και ιδιαίτερα δημοφιλής μέχρι τις μέρες μας ψηφιακή κωδικοποίηση του ήχου έκανε την εμφάνισή της. Δεν είναι άλλη από τα πασίγνωστα αρχεία mp3 που αποτελούν πιστό μας σύντροφο σχεδόν δύο δεκαετίες! Η ανακάλυψη ανήκει σε γερμανούς μηχανικούς του ιδρύματος Fraunhofer και αποτελεί μία συμπιεσμένη μορφή αρχείου ήχου, στην οποία έχουν αφαιρεθεί συχνότητες που δεν ακούει το ανθρώπινο αυτί και που δίνει αρχείο με πολύ μικρότερο μέγεθος, αλλά με ένα αρκετά ικανοποιητικό μουσικό αποτέλεσμα, ποιότητας λίγο υποδεέστερης από αυτής του compact disc. Από το ίδιο ιστιτούτο κατασκευάστηκε και το πρώτο mp3 player, με σκοπό ακριβώς αυτό: να παίζει mp3 αρχεία μουσικής.
Τα mp3 έκαναν κι αυτά τη δική τους επανάσταση, ιδιαίτερα από τα πρώτα χρόνια της ανέλιξης της δημοφιλίας του internet και έχουν περίοπτη θέση στη μουσική βιομηχανία στις μέρες μας.
Σήμερα, οι περισσότερες εταιρίες έχουν επιλέξει να διακινούν τη μουσική και τα έργα των καλλιτεχνών τους μέσω διαδικτύου σε μορφή mp3, κομμάτι κομμάτι, αν όχι αποκλειστικά, σίγουρα παράλληλα και με τους άλλους τρόπους διάθεσης.
Για τους απλούς χρήστες, ιδιαίτερα της νεότερης γενιάς, τα αρχεία mp3 παραμένουν καθημερινός σύντροφος μουσικής απόλαυσης. Μικρά σε μέγεθος, χωρούν κατά δεκάδες σε δισκάκια cds, ανταλλάσσονται εύκολα ακόμα και με e-mail, τα έχει μαζί του κανείς πάντα στο φορητό του mp3 player. Αν κάποιος ζωγράφιζε την εποχή μας, σίγουρα δε θα έλειπε από τον πίνακά του, ο νεαρός με το iPod στο χέρι και τα ακουστικά στα αυτιά ...
Η τεχνολογία του συμπαγούς δίσκου προσαρμόστηκε αργότερα για χρήση σε Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές ως συσκευή ανάγνωσης αρχείων, γνωστή ως CD-ROM όπου υπήρχε η δυνατότητα μίας μόνο ανάγνωσης και CD-R με δυνατότητα μιας μόνο εγγραφής/πολλών αναγνώσεων και CD-RW για πολλαπλές εγγραφές και αναγνώσεις. Τα CD-ROM/CDR/CDRW ως συσκευές δεν παράγονται πλέον αφού έχουν αντικατασταθεί πλήρως από τα DVD ROM/DVDR+/- /DVDRW. Το CD και οι επεκτάσεις του είναι εξαιρετικά επιτυχείς: το 2004, οι ετήσιες παγκόσμιες πωλήσεις του CD-Audio, του CD-ROM και του CD-R έφθασαν στους 30 δισεκατομμύρια δίσκους.
Το Mini Disc player έκανε αρχικά το ντεμπούτο του το 1992. Η μορφή της συσκευής αλλά και οι τεχνικές της προδιαγραφές επέτρεπαν την εγγραφή μουσικών αρχείων σε ένα μικρό οπτικό δίσκο, μικρότερο και από το μέγεθος των συνήθη CD που κυκλοφορούν στην αγορά.
Η όλη ιδέα ήταν να κάνουν το format της συσκευής όσο το δυνατόν πιο εύχρηστο, που να επιτρέπει την εύκολη μεταφορά του, αλλά γεγονός είναι ότι ποτέ δεν αντεπεξήλθε στις προβλέψεις για την αγορά της Αμερικής. Η τιμολογιακή πολιτική της εταιρείας που ακολούθησε και η οποία δεν εφάρμοσε μικρότερες τιμές στο πέρασμα του χρόνου, θεωρείται μια αιτία των χαμηλών ποσοστών αποδοχής στην συγκεκριμένη αγορά. Η χώρα που το ΜIni Disc προσέλκυσε έντονα το ενδιαφέρον των καταναλωτών ήταν η Ιαπωνία.
Είναι περίεργο το γεγονός ότι η Sony κράτησε το συγκεκριμένο format για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα δεδομένου ότι δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί τα συνήθη CDs την δεκαετία του 1990 και προφανώς δεν είχε κάποια περαιτέρω ευκαιρία με την εμφάνιση της ψηφιακής μουσικής και το iPod το 2001. Το 2013 η Sony ανακοίνωσε τα σχέδιά της να σταματήσει την διάθεση στην αγορά του δημοφιλούς MiniDisc player, έπειτα από μια πορεία 21 χρόνων που διένυσε.
Αρχεία mp3
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μία νέα και ιδιαίτερα δημοφιλής μέχρι τις μέρες μας ψηφιακή κωδικοποίηση του ήχου έκανε την εμφάνισή της. Δεν είναι άλλη από τα πασίγνωστα αρχεία mp3 που αποτελούν πιστό μας σύντροφο σχεδόν δύο δεκαετίες! Η ανακάλυψη ανήκει σε γερμανούς μηχανικούς του ιδρύματος Fraunhofer και αποτελεί μία συμπιεσμένη μορφή αρχείου ήχου, στην οποία έχουν αφαιρεθεί συχνότητες που δεν ακούει το ανθρώπινο αυτί και που δίνει αρχείο με πολύ μικρότερο μέγεθος, αλλά με ένα αρκετά ικανοποιητικό μουσικό αποτέλεσμα, ποιότητας λίγο υποδεέστερης από αυτής του compact disc. Από το ίδιο ιστιτούτο κατασκευάστηκε και το πρώτο mp3 player, με σκοπό ακριβώς αυτό: να παίζει mp3 αρχεία μουσικής.
Τα mp3 έκαναν κι αυτά τη δική τους επανάσταση, ιδιαίτερα από τα πρώτα χρόνια της ανέλιξης της δημοφιλίας του internet και έχουν περίοπτη θέση στη μουσική βιομηχανία στις μέρες μας.
Σήμερα, οι περισσότερες εταιρίες έχουν επιλέξει να διακινούν τη μουσική και τα έργα των καλλιτεχνών τους μέσω διαδικτύου σε μορφή mp3, κομμάτι κομμάτι, αν όχι αποκλειστικά, σίγουρα παράλληλα και με τους άλλους τρόπους διάθεσης.
Για τους απλούς χρήστες, ιδιαίτερα της νεότερης γενιάς, τα αρχεία mp3 παραμένουν καθημερινός σύντροφος μουσικής απόλαυσης. Μικρά σε μέγεθος, χωρούν κατά δεκάδες σε δισκάκια cds, ανταλλάσσονται εύκολα ακόμα και με e-mail, τα έχει μαζί του κανείς πάντα στο φορητό του mp3 player. Αν κάποιος ζωγράφιζε την εποχή μας, σίγουρα δε θα έλειπε από τον πίνακά του, ο νεαρός με το iPod στο χέρι και τα ακουστικά στα αυτιά ...
Δίσκος Blu-Ray
Ο δίσκος Blu-Ray,επίσης γνωστός και ως BD, είναι οπτικός δίσκος υψηλής πυκνότητας για την αποθήκευση ψηφιακών πληροφοριών, συμπεριλαμβανομένου υψηλής ευκρίνειας βίντεο. To όνομα του προέρχεται από το μπλε-ιώδες λέιζερ που χρησιμοποιείται για να διαβάσει και να γράψει αυτόν τον
τύπο οπτικού δίσκου.
Λόγω του πιο σύντομου μήκους κύματός του (405 NM), μπορούν να αποθηκευτούν περισσότερα στοιχεία σε έναν δίσκο Βlu-ray απ' ό,τι στο πρότυπο του DVD, το οποίο χρησιμοποιεί κόκκινο λέιζερ (650 NM). Ένας μονής στρώσης δίσκος Βlu-ray μπορεί να αποθηκεύσει 25 gigabytes (GB), πάνω από πέντε φορές την ικανότητα αποθήκευσης ενός μονής στρώσης DVD που ανέρχεται στα 4,7 GB. Ένας δίσκος Βlu-ray διπλής στρώσης μπορεί να αποθηκεύσει 50 GB, σχεδόν έξι φορές την ικανότητα ενός DVD διπλής στρώσης που ανέρχεται στα 8,5 GB.
Το Βlu-Ray αναπτύχθηκε από την Ένωση Δίσκου Βlu-Ray (αγγλικά: Blu-Ray Disc Association), μια ομάδα από επιχειρήσεις που αντιπροσωπεύουν τα ηλεκτρονικά είδη ευρείας κατανάλωσης, το υλικό υπολογιστών, και την παραγωγή ταινιών. Τα πρότυπα καλύπτονται από διάφορα διπλώματα ευρεσιτεχνίας που ανήκουν στις διάφορες επιχειρήσεις. Τον Μάρτιο του 2007, δεν είχε οριστικοποιηθεί ακόμα μια κοινή συμφωνία χορήγησης αδειών για όλα τα σχετικά διπλώματα ευρεσιτεχνίας. Μέχρι τις 20 Σεπτεμβρίου 2008, είχαν κυκλοφορήσει στην αγορά των Ηνωμένων Πολιτειών περισσότεροι από 850 τίτλοι ταινιών σε δίσκο Βlu-Ray και περισσότεροι από 500 τίτλοι στην Ιαπωνική αγορά. Τα πρότυπο Βlu-Ray επικράτησε τελικά στον εμπορικό πόλεμο με αντίπαλο τον τύπο οπτικού δίσκου HD-DVD, καθώς η εταιρεία Toshiba που ήταν ο κύριος υποστηρικτής του δεύτερου, ανακοίνωσε στις 19 Φεβρουαρίου 2008 ότι σταματά την ανάπτυξη, κατασκευή και πώληση συσκευών HD-DVD. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να την ακολουθήσουν σύντομα σχεδόν όλες οι υπόλοιπες εταιρείες που υποστήριζαν τον συγκεκριμένο τύπο.
Τεχνολογία
Οι δίσκοι CD, αυτοί που έρχονται στα χέρια μας και είναι εργοστασιακά γραμμένοι, αποτελούνται, κατά σειρά, από ένα διάφανο πολυκαρμπονικό υλικό, το οποίο διαπερνάει η ακτίνα laser, από μία επίστρωση αλουμινίου (όπου είναι ειδικά διαμορφωμένη και περιέχει τα δεδομένα μας). Aπό αυτή λοιπόν την επίστρωση, η ακτίνα laser διαβάζει τα δεδομένα μας. Επίσης, αποτελείται από μία στρώση ακριλικού υλικού και μία στρώσει από ειδικό πλαστικό που αποτελεί την ετικέτα, η οποία προστατεύει το cd και εκεί εγγράφουμε χειροκίνητα πληροφορίες για το περιεχόμενο του cd.
Τα δεδομένα, όπως προαναφέραμε, είναι γραμμένα στην αλουμινένια επίστρωση,cdrom σε ψηφιακή μορφή(δηλαδή 0 και 1), σε μορφή σπιράλ και ξεκινάνε από μέσα προς τα έξω. Αυτό το σπιράλ είναι τόσο πυκνό, που αν το ξετυλίξουμε, θα καλύψουμε απόσταση 5 χιλιομέτρων!
Στην αλουμινένια λοιπόν επιφάνεια που είναι σε μορφή σπιράλ, υπάρχουν προεξοχές και εσοχές. Μία προεξοχή είναι το δυαδικό 1 και μία εσοχή αποτελεί το δυαδικό 0.
Φυσικά, υπάρχουν και οι αντίστοιχες συσκευές που διαβάζουν και γράφουν με επιτυχία τα δεδομένα αυτά. Η συσκευή που διαβάζει είναι το CDROM. Αυτό αποτελείται από το μηχανισμό που «κάθεται» το cd, το μηχανισμό που περιστρέφει το μηχανισμό αυτόν και ακολούθως το cd, από τη συσκευή laser που έχει τη δυνατότητα να κινείται και περιέχει το κύκλωμα και την κεφαλή laser, το μηχανισμό εισαγωγής και εξαγωγής του cd, το λεγόμενο «πορτάκι».
Τα αντίστοιχα CDR και CDRW είναι ίδια. Η μόνη διαφορά που έχουνε είναι ότι εκπέμπουν laser σε διαφορετικό μήκος κύματος, με αποτέλεσμα την επιθυμητή αλλοίωση στην επιφάνεια εγγραφής και ουσιαστικά την εγγραφή των δεδομένων.
Η διαδικασία ανάγνωσης από το CDROM, ενός cd, είναι σχετικά απλή. Με το που μπαίνει το cd μέσα, περιστρέφεται. Η συσκευή laser ξεκινάει και διαβάζει το cd, από μέσα προς τα έξω πάντα. laser Όσο πιο μέσα διαβάζει το laser, τόσο πιο γρήγορα κινείται και ο δίσκος cd, ενώ όσο πιο έξω διαβάζει, τόσο πιο αργά περιστρέφεται. Με αυτό πετυχαίνουμε σταθερή ταχύτητα ανάγνωσης (και φυσικά εγγραφής).
Τα αντίστοιχα CDR και CDRW είναι ίδια. Η μόνη διαφορά που έχουνε είναι ότι εκπέμπουν laser σε διαφορετικό μήκος κύματος, με αποτέλεσμα την επιθυμητή αλλοίωση στην επιφάνεια εγγραφής και ουσιαστικά την εγγραφή των δεδομένων.
Η διαδικασία ανάγνωσης από το CDROM, ενός cd, είναι σχετικά απλή. Με το που μπαίνει το cd μέσα, περιστρέφεται. Η συσκευή laser ξεκινάει και διαβάζει το cd, από μέσα προς τα έξω πάντα. laser Όσο πιο μέσα διαβάζει το laser, τόσο πιο γρήγορα κινείται και ο δίσκος cd, ενώ όσο πιο έξω διαβάζει, τόσο πιο αργά περιστρέφεται. Με αυτό πετυχαίνουμε σταθερή ταχύτητα ανάγνωσης (και φυσικά εγγραφής).
ο
Το laser «πέφτει» πάνω στις εσοχές και στις προεξοχές. Όμως, όταν πέφτει στις προεξοχές, αντανακλάται με τέτοια γωνία, που κατευθύνεται πάνω σε έναν αισθητήρα, ενώ όταν πέφτει σε εσοχές, το laser αντανακλάται εκτός αισθητήρα.
Έτσι, όταν ο αισθητήρας δεχθεί την ακτίνα, παίρνει το bit 1, αλλιώς το bit 0(όπως προαναφέραμε, προεξοχή 1, εσοχή 0). Κατά την ανάγνωση cd μουσικής, από τον αισθητήρα, το σήμα περνάει σε έναν DAC (Digital to Analog Converter), ο οποίος το μετατρέπει από ψηφιακό σε αναλογικό.
Στη συνέχεια, το αναλογικό σήμα περνάει από έναν ενισχυτή και
μεταφέρεται στα ηχεία.
Ο δίσκος εγγραφής είναι παρόμοιος με τον εργοστασιακά γραμμένο δίσκο. εγγραφή cd dvd blu-ray Η διαφορά είναι ότι ενδιάμεσα από το πολυκαρμπονικό υλικό και την αλουμινένια επίστρωση (που αυτή τη φορά δεν περιέχει δεδομένα), περιέχει μια χρωστική πολυμερές ουσία. Επίσης δεν περιέχεται η επίστρωση από ακρυλικό υλικό.
Κατά τη διαδικασία εγγραφής, το laser διαπερνάει το πολυκαρμπονικό υλικό και στιγματίζει-καίει σημεία της χρωστικής αυτής ουσίας που είναι η επίστρωση πριν από την αλουμινένια επίστρωση. Έτσι, καίγοντας τέτοια σημεία, έχουμε το ψηφιακό 1, ενώ σημεία που έμειναν ανέπαφα, εκφράζουν το ψηφιακό 0.
Η τεχνολογία έτσι όπως εξελίσσεται, δημιούργησε και απογόνους μιας τόσο πετυχημένης πατέντας. Στον κόσμο των cd, δημιουργήθηκε το CDRW το οποίο μπορούμε να γράψουμε, να σβήσουμε, να ξαναγράψουμε και πάει λέγοντας.
Στη συνέχεια, δημιουργήθηκαν τα DVD με πολύ μεγαλύτερη χωρητικότητα και τα BluRay που είναι και τα πιό σύγχρονα, με ακόμα μεγαλύτερη χωρητικότητα. Τα DVD και τα BluRay είναι ουσιαστικά μία «συμπίεση» των δεδομένων, με νέες μεθόδους, στον δίσκο. Αυτό επιτυγχάνεται μειώνοντας τη διάμετρο της ακτίνας laser σε κάθε αντίστοιχη τεχνολογία. Λειτουργούν - δουλεύουν με τον ιδιο τρόπο.
Μαγνητοταινία
Η μαγνητοταινία ήταν μία επινόηση του Δανού μηχανικού Πούλσεν που έγινε πράξη στα τέλη του 19ου αιώνα. Γρήγορα επικράτησε σαν μέθοδος καταγραφής ήχου και εικόνας, κυρίως στα κινηματογραφικά στούντιο και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1950 είχε υιοθετηθεί πλήρως στους χώρους αυτούς.
Η κασέτα παρουσιάστηκε στην παγκόσμια αγορά σχεδόν ταυτόχρονα με τους δίσκους 33 στροφών, στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Η ευρεία εμπορική της χρήση θα καθιερωθεί περίπου 20 χρόνια αργότερα στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Ιδιαίτερα προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και μετά, με τη διάθεση των φορητών μαγνητοφώνων, οι κασέτες γνώρισαν μεγάλη άνθιση και οι εταιρίες εφάρμοσαν την παράλληλη κυκλοφορία των τίτλων τους σε κασέτες και δίσκους 33 στροφών. Τα μονοφωνικά φορητά κασετόφωνα, που μπορούσαν να λειτουργήσουν και με μπαταρίες, και αργότερα τα μικρά στέρεο κασετόφωνα (walkman) έγιναν το πιο δημοφιλές μέσο ακρόασης μουσικής για τη νεολαία, υποχρεώνοντας τις εταιρίες να μπουν στο πνεύμα της εποχής και να εκδόσουν.
Εποχή άφησαν όμως και οι κασέτες ... χωρίς ήχο! Οι 60λεπτες και 90λεπτες άγραφες κασέτες αποτέλεσαν πόλο έλξης για τους απανταχού μουσικόφιλους. Συνδυάστηκαν αρμονικά με τα βινύλια και το ραδιόφωνο, φιλοξενώντας αυτοσχέδιες προσωπικές συλλογές από διαφορετικά βινύλια και ραδιοφωνικές ηχογραφήσεις. Ιδιαίτερα στη χώρα μας, που η άνθισή τους συνδυάστηκε με τα πρώτα χρόνια της ελεύθερης ιδιωτικής ραδιοφωνίας. Με την έλευση της ψηφιακής εποχής, κασέτα και βινύλιο θα πάρουν σιγά σιγά το δρόμο προς την ιστορία.
Το laser «πέφτει» πάνω στις εσοχές και στις προεξοχές. Όμως, όταν πέφτει στις προεξοχές, αντανακλάται με τέτοια γωνία, που κατευθύνεται πάνω σε έναν αισθητήρα, ενώ όταν πέφτει σε εσοχές, το laser αντανακλάται εκτός αισθητήρα.
Έτσι, όταν ο αισθητήρας δεχθεί την ακτίνα, παίρνει το bit 1, αλλιώς το bit 0(όπως προαναφέραμε, προεξοχή 1, εσοχή 0). Κατά την ανάγνωση cd μουσικής, από τον αισθητήρα, το σήμα περνάει σε έναν DAC (Digital to Analog Converter), ο οποίος το μετατρέπει από ψηφιακό σε αναλογικό.
Ο δίσκος εγγραφής είναι παρόμοιος με τον εργοστασιακά γραμμένο δίσκο. εγγραφή cd dvd blu-ray Η διαφορά είναι ότι ενδιάμεσα από το πολυκαρμπονικό υλικό και την αλουμινένια επίστρωση (που αυτή τη φορά δεν περιέχει δεδομένα), περιέχει μια χρωστική πολυμερές ουσία. Επίσης δεν περιέχεται η επίστρωση από ακρυλικό υλικό.
Κατά τη διαδικασία εγγραφής, το laser διαπερνάει το πολυκαρμπονικό υλικό και στιγματίζει-καίει σημεία της χρωστικής αυτής ουσίας που είναι η επίστρωση πριν από την αλουμινένια επίστρωση. Έτσι, καίγοντας τέτοια σημεία, έχουμε το ψηφιακό 1, ενώ σημεία που έμειναν ανέπαφα, εκφράζουν το ψηφιακό 0.
Η τεχνολογία έτσι όπως εξελίσσεται, δημιούργησε και απογόνους μιας τόσο πετυχημένης πατέντας. Στον κόσμο των cd, δημιουργήθηκε το CDRW το οποίο μπορούμε να γράψουμε, να σβήσουμε, να ξαναγράψουμε και πάει λέγοντας.
Στη συνέχεια, δημιουργήθηκαν τα DVD με πολύ μεγαλύτερη χωρητικότητα και τα BluRay που είναι και τα πιό σύγχρονα, με ακόμα μεγαλύτερη χωρητικότητα. Τα DVD και τα BluRay είναι ουσιαστικά μία «συμπίεση» των δεδομένων, με νέες μεθόδους, στον δίσκο. Αυτό επιτυγχάνεται μειώνοντας τη διάμετρο της ακτίνας laser σε κάθε αντίστοιχη τεχνολογία. Λειτουργούν - δουλεύουν με τον ιδιο τρόπο.
Μαγνητοταινία
Η μαγνητοταινία ήταν μία επινόηση του Δανού μηχανικού Πούλσεν που έγινε πράξη στα τέλη του 19ου αιώνα. Γρήγορα επικράτησε σαν μέθοδος καταγραφής ήχου και εικόνας, κυρίως στα κινηματογραφικά στούντιο και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1950 είχε υιοθετηθεί πλήρως στους χώρους αυτούς.
Η κασέτα παρουσιάστηκε στην παγκόσμια αγορά σχεδόν ταυτόχρονα με τους δίσκους 33 στροφών, στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Η ευρεία εμπορική της χρήση θα καθιερωθεί περίπου 20 χρόνια αργότερα στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Ιδιαίτερα προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και μετά, με τη διάθεση των φορητών μαγνητοφώνων, οι κασέτες γνώρισαν μεγάλη άνθιση και οι εταιρίες εφάρμοσαν την παράλληλη κυκλοφορία των τίτλων τους σε κασέτες και δίσκους 33 στροφών. Τα μονοφωνικά φορητά κασετόφωνα, που μπορούσαν να λειτουργήσουν και με μπαταρίες, και αργότερα τα μικρά στέρεο κασετόφωνα (walkman) έγιναν το πιο δημοφιλές μέσο ακρόασης μουσικής για τη νεολαία, υποχρεώνοντας τις εταιρίες να μπουν στο πνεύμα της εποχής και να εκδόσουν.
Εποχή άφησαν όμως και οι κασέτες ... χωρίς ήχο! Οι 60λεπτες και 90λεπτες άγραφες κασέτες αποτέλεσαν πόλο έλξης για τους απανταχού μουσικόφιλους. Συνδυάστηκαν αρμονικά με τα βινύλια και το ραδιόφωνο, φιλοξενώντας αυτοσχέδιες προσωπικές συλλογές από διαφορετικά βινύλια και ραδιοφωνικές ηχογραφήσεις. Ιδιαίτερα στη χώρα μας, που η άνθισή τους συνδυάστηκε με τα πρώτα χρόνια της ελεύθερης ιδιωτικής ραδιοφωνίας. Με την έλευση της ψηφιακής εποχής, κασέτα και βινύλιο θα πάρουν σιγά σιγά το δρόμο προς την ιστορία.
Πηγές
- Thomas Edison Official Site
- Les premiers disques Berliner Gramophone de 12,5 cm, Archeophone.org
- Thomas Edison Official Site
- Les premiers disques Berliner Gramophone de 12,5 cm, Archeophone.org
- Emil Berliner studios.com, Mit Emil Berliner fing alles an (It all started with Emil Berliner)
- David Sarnoff Library, The Victor Talking Machine Company
- Wikipedia, cd, dvd blu-ray
- Academic Dictionaries and Encyclopedias
- Museum of magnetic sound recording Austin Texas, Wire Recorders
- Recording History by David Morton
- Fabulous Phonograph 1877 - 1977 by Roland Gelatt
- Sound Recording: The life story of a technology by David Morton
- IFPI: Η ιστορία των ηχογραφημάτων(International Federation of the Phonographic Industry)
- Sony, Making Digital Audio a Reality
- David Sarnoff Library, The Victor Talking Machine Company
- Wikipedia, cd, dvd blu-ray
- Academic Dictionaries and Encyclopedias
- Museum of magnetic sound recording Austin Texas, Wire Recorders
- Recording History by David Morton
- Fabulous Phonograph 1877 - 1977 by Roland Gelatt
- Sound Recording: The life story of a technology by David Morton
- IFPI: Η ιστορία των ηχογραφημάτων(International Federation of the Phonographic Industry)
- Sony, Making Digital Audio a Reality
- Deutsche Grammophon
*Το θέμα είναι από το παλαιότερο blog Historia και δημιουργήθηκε το 2015 Διαμορφώθηκε και συμπληρώθηκε στις 7/3/2021 από Α.Β.
* Είχε συμπελιληφθεί σε εργασία μαθητών της Β' τάξης του 2ου Γενικού Λυκείου Κέρκυρας,το σχολικό έτος 2015-2016, στην Ερευνητική Εργασία Β' Τετραμήνου (β ́μέρος) με θέμα ''Η μουσική στις νέες
τεχνολογίες.Η Ιστορία καταγραφής του ήχου – Προγράμματα επεξεργασίας ήχου
https://blogs.sch.gr/2lykkerk/files/2016/05/project_petsalis_B.pdf
Α.Β.
ISTORIA
7/3/2021
Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας, εάν αντιγράφουν τα θέματα του ιστολογίου, να αναφέρουν την πηγή σεβόμενοι την προσωπική εργασία και τον κόπο που απαιτείται. Επίσης να μην παραλείπονται οι πηγές και η σχετική ββλιογραφία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου